Gecenin zifiri karanlığı
Var şu dem yüreğimde.
Anladım; ne sen geleceksin
Ne de mazideki güzel günler bir daha.

Yalnızım artık..
Yalnızım hayatın çetrefilli yollarında.
Biraz umut verseydin bana,
Ya bir selam gönderseydin
Bir yıldızın kuyruğunda.
’Unuttum’ derdim herkese amma,
Beklerdim seni
Azraille buluşuncaya,
Son nefesimi verinceye kadar.
Kimseye belli etmeden
Yüreğimin en ücra kıyısında...



yalnızlığımızdan korkamalıyız
biliyormusunuz
yalnızlıklar aslanda birazda hayata tutunma yönümüzdür...

elbette gidenler gelmez bir daha
en çok sevilenler
en çok değer verilenler başkasınındır da
ve işin kötüsü bir hatıra olmuştur...

bu biraz hoyratça
ama hiç değilse bize böyle güzel dizelerde yazdırabiliyor
bir züğürt tesellisi değil bu
ayakta durmanın işareti...
her şeye rağmen
bütün acıları yenebilen bir yüreğimizde var bizim...
çok hoş dizelerdi...
tebrikler...