-Z/arif Adam-
...
Islık nağmeleriyle
gecenin fendini
yenmiş yüreği adamcağızın.

Düşük omuzlarında
kaç sevdanın yükü kalbine ortakçı çıktı da,
hüzünlerin can çekişlerine
şahit olan gözlerinin
kendinden emin tavrında
zamandan istediği toleransını
ağrıdığını bildiği yüreğin sahibine
verdiği sözde gecikip gecikmeyeceği de
muchul yoldaşlığın vazgeçilmeyen
çizgisinde ilerleyişini
hiç kaybetbeyecek olması da cabası,
gurur abidesi adamcağazın.

Şimdilerde,
sessiz naralarını ait olmadığı
soğuk duvarlarının içinde
sabahlamak zorunda kaldığı
kendisi için yaratamadığı
dünyanın mahpusluğunda
attığı voltaların yorğunluğunda
zoraki alışkanlığının esareti
uzun gecelerinde
uzun oturuşunun ağrılarından uyanıp
tekrar filinta gibi giyinerek
işine gösterdiği ehemmiyetin
payesini alacağı umudu adamcağazın.

Günün hakkını vererek
geceye ayak dirediği
yalnızlığına diz çöküşleri
hayatın tozunu yalayıp yutmuş
sevmelerin ibadetinde başını eğer
z/arifliğinden adamcağaz.

Hep sevilesidir böylesi bir adamcağız,
z/arif olan tarafından...

Sevil Özdemir