Güneşin batışı daha sivridir.
Vurur samimiyeti her somurtkan surata.
Ardından tende bir çöküş,
Hareket etmez de ışıldar sanki bir gümüş.

Anımsatıyor sadece,
Yoksa şizofren değilim,
Gerçek olmalı bindiğim lokomotif.
Hani camında Türk bayrağı olan,
Sene 70’ler sanırım,
El sallıyor kızlar,
Hepsinin umutları çökmüş,
Sanki değeri azalan bir gümüş.

Yok hayır ben bilmem kaç yaşındayım,
Bu kadar genç olamam.,
Şimdi lokomotifin en başındayım.
Kızlar el sallıyor şimdi duramam.

Tenime değince o adi gümüş.
Hissettim vücudumun sıcaklığını,
Her kızın hayali gizli bir ölüş,
Lokomotifin koridorlarında,
Şizofren değilim ben,
Şimdi kucak açıyor kızlar,lokomotif umut yollarında.