Doğunca ne Müslüman, nede hristiyandım.
Yanıma düşen bomba sesleriyle uyandım.

Bir yanımda çan sesi, bir yanda ezan sesi,
Sordum kendi kendime, dedim bu neyin nesi.

Biraz daha büyüdüm. Şükür Müslüman oldum.
Okudukça Kur’anı ilah-i aşkla doldum.

Baktım sağ ve soluma,ölen öldürülen bizden,
Ezandan başka bir şey isteyenmî var sizden,

Fahri âlem gülünün,ümmeti değilmiyiz.
Bizler Hasan Hüseyin oldukmu, eğilmeyiz.

Biz Geylâni Bektaşi, hû bir olalım canlar,
Ümmetinin canından, akmasın artık kanlar.

Gittiğimiz bu yollar, aynı yola gitmez mi?
Bunca kanımız akmış,bu kadarı yetmez mi?

Haçlılar pof poflayıp,iblisi şişirdiler,
Bizi birbirimize, nasılda düşürdüler.


Aynı yolda giderken, kavgaya gerek varmı?
Ben kardeşim diyorum. Sende bu yürek varmı?

Aç gözlerini artık, oyun içinde oyun.
Uyan artık uykudan, başı kesilmiş koyun.

Şeytan değil karşında, öldürdüğün müslüman!
Dur desin artık sana, yüreğindeki iman!

Kanımız dökülürken, rahat uyur mu yatan.
Türk, Kürt, Laz, hepimize yetmedi mi! Bu vatan,

Az kaldı. Üstümüze yıkılacak arş’ımız.
Yeter be artık yeter! çalsın bizim marş’ımız.


HARUN YILDIRIM