Kalktım…
Gözlerimi İstanbul’da açmanın,
İsyanını,
Karmaşasını,
Huzurunu ve mutluluğunu duydum…
Huzur martı oldu,
Martı gökyüzü…
Açtım penceremi,
Bir çift göz aradım…
Bulamadım…
Üzüldüm…
Pencereden sarktım,
Ölüyorum sandım…
Çektim kafamı içeri,
Çektim kafayı…
İçtim…
Günlerden perşembeydi,
Takvimde gördüm…
Takvimler yalan söylemez…
Adım attım yaşama…
Sağa baktım,
Sola baktım,
Karşıya geçmeme yardımcı olmadılar…
Öylece baktılar…
Öylece baktım…
Bir adım daha attım…
Elinde kara güller olan bir adam,
“Dur” dedi bana,
Benle konuşan birileri vardı…
Çok sevindim…
Oturdum,
Ağladım…
Adamın ayakları ıslandı…
Kızdı bana…
“Ağlama artık” dedi…
“Artık” mı?
Ne değişti de “artık” oldu?,
Dedim kendi kendime…
Ve eve döndüm…
Dışarısı yoktu artık...
Unuttum…
Yattım…
………..
Kalktım…
Gözlerimi İstanbul’da açmanın,
İsyanını,
Karmaşasını…………………………………………