Ey hırçın dalgaları yemiş gönlünde rüzgarın oğlu
Yorgun insan zemherinin çirkin adamı
Uyan artık aç gözlerini
Uzat ellerini semaya, yalvar mevlaya sen de

Zengin gönlünü yoktan var eden
Tüm haşmetiyle fakirleri gözeten
Sevgi gülleri açmasa da etrafa dağıtan
Hasret yağmurlarını her an gözyaşlarıyla sulayıp
Sevda pınarlarını gönlünde tutan
Daima içinde coşturan o kadına aşık insan
Ey arslanlar arslanı yiğit oğlu yiğit
Doğruluğuyla ün saldığın
Çocukların annesine sahip insan
Öyle günahlar işledin ki

Soğuk ruhsarına Güneşin solgunluğu değmiş yine senin
Aç kurtları şımartan tavrınla dağları paramparça ettin yine
İnsanlık abidesi kurulmuş otağında
Yoksul insanların gönül sesi ol
Bir daha geçeceksin o köprüden insani denilen
Kleapatronun sevgilisi sanma kendini
Her şeyin bolluğunda bile sen aç gezdiğin yiğidin efesi
Bir oturuşta yediğin kuzunun kulağına melemesi
İşte hesabı olmayan kurnanın çeşmesi
Nereye kadar gideceksin artık
Geldin yolun sonuna
Konduğun arsanın kadastrosu bile yok
O bir avuç titrer sen gelirken yanına
İşlediğin günah keçisi nerelere vardı
Sor bakalım alacak mı seni bağrına şu kara toprak
En hırçın yılanlar bekler durur seni soğuğunda seherin
Tüyü bitmemiş yetimlerin ahını aldın mı şimdi
Çaresiz yalvarman artık

Sen de yiyeceksin feleğin o şamarını
Çekeceksin artık yeni bir dünyada
Mevlam seni kayıra
Bilirsin son pişmanlık fayda etmez
Geleceğe umutla baksın dilerim çocuklarımız artık
Bu bir hikaye

Behçet Bük 1245/24.1.2016