Gel Hak’kın kapısına,süre zaman kalmadı.
Laleler alev alev, pir-e hûman kalmadı.

Muhabbeti yakınca yandıkça alevlendi,
Ne varsa aldı rüzgâr! Kor-a duman kalmadı.

Bu Dünya hanesinde Mecnun’un adı kaldı,
Gerçek aşkı bulacak sürü çoban kalmadı.

Gönül bahçesindeki bahçivan boş ver gitsin,
Kızıl gülşen içinde mir-e mihman kalmadı.

Muhabbet sefasıyla gönlümüzü açsak,
Kaç kere zuhur etti köre iman kalmadı.

Topraktan tırpanlayıp biçsem de başakları,
Teraziler kırıldı dara harman kalmadı.

Işık arayacaksın bir mağranın içinde,
Aydınlık kaybolunca fere gûmân kalmadı.

Bağlasam bir dilbere efgânı cânânımı,
O zümrüt tahtı kırdım sur-â şamdan kalmadı.

Böyle ağlarsa bülbül göz yaşı fayda etmez,
Lale zar bahçesinde pür-e handan kalmadı.

Ağaç taşlar ürpermiş sular elsiz ayaksız,
Ne bir yol ne bir yolcu, dere meydan kalmadı.

Cihan tarumar olmuş semaya dikli dağlar
Çekildi tüm kılıçlar ere meydan kalmadı .
HARUN YILDIRIM 

............
Human-(insan insanı beşer )
Mir-(baskomutan)
Mihman-(konuk kalıcı )
Gûmân -(neşe heves )
Handan-(şen neşe )