Yoksun olgunluktan günün bilgesi
Adımından kaçar kendi gölgesi
Muhabbet namına çok şey arama
Hulâsa, tavrında yoktur dengesi


Aklı doruklarda gönül kandırır
Cahil ehli ile yıldız söndürür
Daldığı âlemde haznedar ama!
Büyüklük başını çarpmış döndürür


Terlemiş atını çekmez kenara
Şahlanmış nidayla atıyor nara
Onu tek cümleyle yıkmak var ama
Beylik pazarında etmiyor para


Gördüğü avluya yaymış kendini
İçinde kofluğa satmış bendini
Ayağın dibini bilmez yar ama
Kasıp kavuruyor ruhunda ini


Korkarım küstahlık esir alacak
Hisleri bölünüp kesir kalacak
Üstelik dilinde Allah ’ yâr’ ama
Kibrinden bir sabah yârsız kalacak


Gerçek şu ki, hale ettikçe hayret
Haddini aşmaya bulmuş cesaret
Öfkesi içimde değer yarama
Dinmeyen sızı bir, bana mı ibret


Açılan sayfada öykü kocaman
Orada adem var ! Etrafı ekran
Güneş doğuyorken hazne dar ama
Işığın boyunu gösterir zaman.


Nezahat YILDIZ KAYA