Gülücükler yasaklanmıştı sanki bana...
Hem de o zamandan ta bu zamana..
Çocukluğumdan bu yana aşkım!
Çocukluğumdan beri aslında ben...
Her bir şeylere şaşkın.
Çünkü neden dedim hep?
Neden niçin hep beni buldular?
Yaralılar...yaralar...?
Kader işte.
Bir de denir ya!
Aksilik başladı mı,üst üste gelirmiş..
İşte hep ama hep öyle oldu.
Yanlış mıydı dünyaya gelişim?
Böyle dedim baştan..
Çocuktum,gençtim.
En çok bir kere..
Bir daha da demedim.
Çocukken dediğime de tövbe ettim.
Çocukluk,gençlik işte...
Şimdi son bahardayım.
En çok sevdiğim mevsim...
Aslında aklımın ermeye başladığı çağdan beri..
Halen daha,oldukca mütevaziyim.
Yaradılışım bu...
Övünerek söyliyeyim...
Ben babama benzerim.
Anamla hiç bir yönden benzerliğim yok benim
Anam neden hiç sevmedi beni?
Anam neden hiç sevmedi sevgili kardeşimi?
Anam da öldü bu yakınlarda
Çok girmediği hayatımdan
Temelli gitti.Hala çözemiyorum,hala şaşıyorum!
Biz ona külfet olmamıştık ki!
Biz ona ne kötülük yapmıştık ki?
Bizi hiç sevmedi.
Ama babamı severdi...
Çok iyi biliyorum...
İçimde de hissederdim...
Babamın adı ağzından düşmezdi...
Hep onu anar ağlardı...
Kızım derdi birleştir bizi..
Of benim elimden bir şey gelsin isterdim...
Of,çabalardım,çabam boşa çıkardı.
İp kopmuştu.
Evet rüyam...
Evet aşkım...
Sen benim geç karşılaştığım,bulduğum...
Tek gönlümde tek yer bulan...
Tek ama tek aşkımsın.
İnan buna!
Ben hiç yalan söylemem
Gereksiz şeyleri sevmem.
Niye seveyim ki?
Eğer ben bunları anlatıyorsam?
Nedenini bil ki...
Sen öldün.
Ama sen bende yeni öldün!
Ölmemiştin.
Gülmemek kaderimdi...
Merak etme,hiç gülmedim değil ki!
Yine de güldüm...
Aynı şarkıdaki gibi...
’Dertleri zevk edindim,bende neşe ne arar?’
Misali.

20.03.2008.İzmir.
Müfide Decdeli.