Sessizlik vardı ortalıkta.
Çıt yoktu.
Konuşmak yasaktı.
Mistik bir havayı solumaktan başka.
Yalnızca bir annenin eli dolaşıyordu başında titremekten yorgun.
Gözleri desen kan çanağı.
Son nefesti verilen işte o anda.

Bir ara gözleri aralandı.
Bakındı.
Hayal meyal bakışlarına annesinin yüzleri takıldı.
Hafifçe gülümsedi
Bir umut doğdu, eller ellerle buluştu herkes sevinçten ağladı.
Ve sonra!
Umutsuz gözler, yeniden kapandı.
Baş birden düştü, yana.

Ölüm melekleri dolaşıyordu etrafında
Sonsuzluğa alıp götürmek istiyordu beyaz gelinliği içinde onu.
Ölüm belki kurtuluştu
Belki değildi.
Son nefesini vermeye hazırlanan hastaya orada.

Ve!
Son kez açtı gözlerini
Umutların tükendiği bitti sanıldığı bir anda.
Belli belirsiz etrafına
Gözlerini dolaştırdı etrafına
Kısık bir sesle, Allah sözü döküldü solmuş dudaklarının arasından
Sonuç değişmezdi.
Bir ruh daha bedenden ayrıldı hazan vaktinde
Son nefesini verdi
Gözyaşları içinde baş ve kollar düştü birden yana.

4 Ocak 2015
Ahmet Yüksel Şanlı er