uzaklarda bir yerde
kirpiğinin ucunda dallanan
ve dallandıkça genzime dolanan tüm kelamları damıtıyorum

damıttıkça ruhumda bir o kadar daha sancılanıyor sen dolu tebessümlerim



söyle sevgili
bu bir yangınsa ben niye hala üşüyorum



zaman boy verse de ıslaklığımıza
sessizliğimizin üzerine devrilse de güneş
sen gamzelerinden yine rengarenk çiçekler aç
dili dönmeyen küskünlüğümüzün gölgesine




uzat dudaklarını

uzat ki dile gelmeyen sendeki bizi içeyim kana kana
notaları eksik bütün şarkıları dillendireyim soluğunda



her adım susuşunda
bir sokak daha çıkmaz oluyor ürkekliğine
dili olmayan sevda türküleri kazınıyor duvarlara



uzat yakaran dudaklarını gökyüzüne
biz aynı gökyüzüne sevdalı bir kuşun gagasındaki umut taşıma telaşı değil miyiz
varsın yağmasın yağmurlar yarana


uzat dudaklarındaki suskunluğu ve bekle
bir damla biz düşene kadar yarına



sessizliğinin gölgesinden d/okudukça cümlelerini yüreğime
her seferinde bir kez daha sus oldum

ve neye yormalı
bu susmanın içinde büyüyen çığlıkları bilemedim


ve dedim ki
“hayra yor en çok ta kendine”



korkma
sen kaldır büktüğün boynunu göğe
maviye uzat uzatabildiğin kadar uzağımı



üzülme
ben yine düşlerimi büyütecek bir gece şefkati bulurum kendime



bak
karşıdaki dağlarda yine açıyor gelincikler...










ilhanaşıcıocakikibinonaltı