o günlerde

gözlerimiz savura bildiğimiz kadar küfür
dilimiz ise zehrine çöreklenmiş ağrısız öfkeydi


sokak sokaktı peşinden koştuğumuz yarınlar
duvarlarda delik deşik şafak kırığıydı düşünceler


ve sen sevdiğim
kan revan içinde hangi duanın telaşıydın





bu günlerde

hangi faili meçhul bir tecavüzün kasık ağrısıyız belli değil


biz mi mültecisiyiz uzanamadığımız toprağımızın
yoksa toprak mı çekiyor nefsimiz üstelik daha doy(a)madan



ve sen sevdiğim
kan revan içinde ağlamaklı hangi özgürlüğün telaşısın



en tuzlusundan at kendini denize
ve bilmediğin tüm özgürlük şarkılarını yüzdür kulaçlarında



bir yelkende sen aç yarınlara

beni düşünme
ki ben
senin her sesine nefes
her nefesine de rüzgar olur doldururum yelkenlerini


yeter ki ağlama…






ilhanaşıcıaralıkikibinonbeş




(tüm edebiyat defteri dostalarımın 2016 yılında yelkenleri her daim rüzgarlarla dolsun)