ne zaman bulutlar kararsa
dünyaya açılan penceremin perdeleri çekiliyor
bir mahzun keder beşinci duvar...

sen ne çok severdin yağmuru azat
camı yıkayan her damla sen olup süzülürken
içimi çiziyor özlemin yırtıcı kuşları



sen olaydın da dinleyeydin
ağlamaya utanan masal kızlarımı
insanların dili bal kaymak azat
insanların dili maskeli zehir
dilleri yüreklerine değmemiş
yürekleri kaf dağının şahı
dev aynalarında seyrü temaşa etmekte boylarını
sen olaydın da yanı başımda
bilerek kanmanın acısıyla yanmasaydım



içim toprak kokuyor azat
gittiğin yollarda serpilip büyüdü bu arzu

bilirsin bir sana bir özgürlüğe ağıt yaktım
şimdi o asi kısrakla kol kola, omuz omuza gün sayıyorum
senden de geçtim ondanda
en büyük özgürlük hiç bir şey istememekmiş azat
dünya denen oyun bahçesinden


ne zaman bulutlar kararsa
sırılsıklam oluyor gönül zulamda el ele saklanan iki çocuk



...






frezya