Issızdı geceler
Korkunç bir karanlık saplanırdı yüreğime
Sesi duyulmayan bir hıçkırık
Bir damla gözyaşı düşerdi yerlere
Hesaba gelmez bir şiddetle sarsılırdı göğsüm
Bir faydı bu
Tam orta yerinden kırık.

Depremler göğsüme üşüşürdü
Sol cenah viraneye dönerdi sen yokken
Gözler göze benzemezdi
Hayaller bile hayal edilmezdi
Sen yokken
Saçlar okşanmaya değmezdi.

Bir gün esmer gülücükler getirdin dünyama
Geceler güzelleşti saçların gibi
Sesin içimi eritti “Gelsem! ” derken
Yahut “Gelsen! ” derken
Kadifelere büründü kelimeler
Hayaller ipekleşti.

Gençleştim
Esmer gülümsemelerin dudaklarıma yerleşti
Şarkılar “Esmerim! ” dedi her saat sessizce
Dünyam güzelleşti
Baharlar geldi, çiçekler açmak için yarıştı birbiriyle
Yüreğim seninle doldu
Esmerleşti
Esmerleştim.

Yüreğim yandı, tutuştu
Ellerim her gece gizlice, rüyaya yatmıştı
Sahilde, çimlerin arasında uzanıp yerlere
Gözlerine baktı bütün gün
İnanmazsın ama
Hep elini tutmuştu.

Uzaktasın şimdi
Yüreğimin esmerliği hiç gitmedi
Hani o depremler vardı ya
Her defasında faylar kırılırdı,
Görünce göğsümden hasret fışkırırdı
Canım benim
Hala durur nefeslerimin arasında
Seni bilmem ama
Bir tanem
Ben hâla esmerim.

Turgut Uzdu