Söğütlerin suya sarkan ince, narin dalları
Nazlı nazlı salınırlar ince esen yel ile,
Tıpkı yârin ceylan gibi süzülürken halleri,
Kıvrılışı, bükülüşü o incecik bel ile...

Zülfü düşmüş de, süs olmuş ela gözün üstüne,
Kaş, göz, sanki el oyası, güzel yüzün üstüne,
Bir nevbahar daha vermiş Tanrı yazın üstüne,
Gülüşünde bin bir çiçek, pembe ile, al ile...

Gonca güller, açılmadan kokmaz diye kim demiş?
Hep goncaymış, açılmamış, koklanmayı beklemiş
İpek tene, gerdanına bir de kaymak eklemiş
Yaratırken Tanrı onu, şeker ile, bal ile...

Gül teninin kokusuyla gönül sarhoş, dil mestan,
Şiir yetmez tasvirine, güzelliği bir destan.
Ömür boyu gezsem doymam, o ne güzel gülistan
Sinesinde misk kokulu gonca pembe gül ile...

Gönül kuşu, şakır durur uzakta bir kafeste,
Sesinde hep, bazen şakrak, bazen hazin bir beste.
Okşar beni, eli sanki çiçeklerden bir deste,
Her derdime derman olan o sıcacık el ile...

Ünal Beşkese






SİZCE BU ŞİİR NE HAKKINDA