Temel Trabzon’dan bindi vapura.
Hayli kustu , midesi alabora.

İstanbul’da ayak bastı karaya.
Rastlamıştı bir püsküllü belaya.

Bir genç DAYICIĞIM diye bağırdı.
Elini öptü,boynuna sarıldı.

Git o yana benum yeğenum yoktur.
Boyle numaraya karnumuz toktur.

Dayı,yeğenini nasıl bilmezsin?
Yiyelim de aklın başına gelsin.

Sonra eve gideriz dinlenirsin.
Yol yorgunu sun kendine gelirsin.

Lüks lokantadan girdiler içeri.
Genç,ayakta verdi siparişleri.

Gelen yemekleri çabucak yedi.
Ben bir tuvalete gideyim dedi.

Lüks lokanta tıka basa doluydu.
Giden genci beklemeye koyuldu.

Onca zaman geçti gelen olmadı.
Daha beklemeye sabrı kalmadı.

Garsonu çağırıp o genci sordu.
Bu kimin oğludur?Kafayı yordu.

Hesabı , dayım ödeyecek dedi.
Giderayak bir de dondurma yedi.

Hesap,Temel’e çok kabarık geldi.
Paslı hançer gibi kalbini deldi.

Demir liralarla yapıldı sayım.
Durmadan der bana ’DAYIMSUN DAYIM’.