Geldi yine hüzün mevsimi. Adıda sonbahar oldu mevsimin. Ve gece çoktu hüznüme. Ölü yaprakların esintisi nüfuz etti bedenime. Yağmur kokusu sardı benliğimi. Hüznüm canlandı yüreğimde. Yaşantım geldi gözlerimin önüne. Ölen yapraklar doldurdu gözlerimi, bu gece de hüzün mevsiminde. Eylülün esintisi titretti içimi. Yalnızlığımı, hüznümle yoğurdu. Gözyaşlarım yıldızlarla sevişti. Gecenin bağrışını dinledim. Ölülerin seslerini duydum.yeniden doğmak üzere kaybolan yaprakları dinledim. Yıldızlar diğer gecelere göre parlaktı bu gece,ölüm kokuyordu. Sarılar ve siyahlar canlanıyordu gözümde. Yağmur damlaları düşüyordu yere bir bir. Dost olmuştu yağmur bana. Saklıyordu gözyaşlarımı anlatmıyordu kimselere beni. Ben ona aşkımı anlatıyordum,oda bana gerçekleri yolluyordu gökyüzünden yeryüzüne. Damlalarını savuruyordu bardaktan boşalırcasına biri bir diğerine değmeden. Bütün yapraklar gibi benimde öleceğimi söylüyordu bana. Ama bu yeniden doğmayacağım anlamına gelmiyordu.
Sewal Bozan