Bugün farklı dünden
duygular,
alabora olmuş yuvarlanırken
sabahın gizemli dehlizinde
katmerlenen yürekteki umut
sesleniyor yeryüzüne
yok size nefes almak dışımızdakiler
anlayın
doğuşu,yükselişi,batını
ben im yüreğimden
sevgiliye

dokunmayın benim sabahıma
yükselsin arşa kadar
tüm kirlerden,duygusuzluklar dan ari
çekmeyen bilmesin derin nefesi
kıskansınlar; bana doğdu sabah
çiğ düşen eşyadaki iz gibi

iğne deliği kadar boşluk bulup
süzülürken
bugüne has hani olmaz ya
olmazı olduran mevla
Vasıtadır aslında
O kızılımsı ilk ışık
buluşmaya

kulaklarımın bana duyurduğu
kalemi kırılan mahkuma denen di
"var mı son dileğin" fevkinde
aman yarabbi zoru neden seçtim
kelimeler boğum boğum ilmek ise nefes aralığında
tüm vücudum sarsıldı
beklediğim o kızılımsı ilk ışık’tı
oysa
cellat ım oldu
tavanda yanan o kirli lamba

bu kadar yakınken vuslata
son çare gibi neşter hastaya
gönülden gönül e
hep süzülecek
O kırmızımsı ilk ışık
umudu tükenene

Mustafa Yilmaz (sertesenyel)
Aralık/2015