Ay ışığının rengini alır gözleri
Öyle naif ve öyle sade
Soluk renksiz geceleri aydınlatır
Güleç yüzlüdür daha ziyade

Deniz kabuklarının ışıltısındadır bakışları
Çocuksudur daima

Şafağın ilk düşüşünde izlerim bu tabloyu
Gecenin sıcaklığı kalmıştır üzerinde
Nefesi kımıldarken
Saçlarındadır düzgün elleri

Gözlerini açtığında
Sorarım neden uyandın diye
O sadece gülümser ellerimi tutarak saçlarından aldığı elleriyle

Çok güzel tılsımlı bir şey uyanışı
Bu büyü ancak yıldızlarda olabilir
O da mehtap varsa

Sabahları açan gün boyu misler kokan bir çiçektir
Yeri göğü severim onunla
Hep maviden dem vurur yeşile sevdalı olsa da
Ve taşır geceden güne sevinci
Hiç bıkıp usanmadan

Bir rüzgar esse de kaygılı
Kirpiklerinde kaybolur hafifçe yumulunca gözleri

O uykudayken hep başucundayım
Yüreğim aydınlanır her defasında
O uyur ruhum uyanır derin uykulardan
İşte o an varım yeniden
Kurtulurum yokluktan

Sudur bir uykusuza
Uyuyan bir güzel

Atarım kendimi dışarı
Koşarım kırlara
Hayır hayır yalnız değil elbette
Uykulu gözlerle o da yanımda

Şiir ve Yorum Mehmet Fikret ÜNALAN
10 Aralık 2015 Saat 23.20
Batıkent/Ankara