Acının her türlüsünü çekmişti yüreğim
Gözlerim de bolca ağlamıştır yıllarca
Ama kimse görmemiştir
Zira ben hep içime ağlarım içime..

Sevmelerimde ,hep vefasızlar çıkmıştır bahtıma
Bir kaçına ağlamışımdır hiç değmeyecek olsalarda
Ne acı çekecek ,ne gözyaşı dökecek halim kalmamıştı

Ve bir gün dedim ki
Bundan sonra ağlatacak kimse girmesin hayatıma
İzin vermeyeceğim
Vefasız mı ? hemen noktayı koyacağım
Sevmek için birini, çok dikkatli seçim yapacağım

Var mıdır acaba dünyada bir damla döktürmeden sevecek biri
Böyle biri rastlamalı ki bana, yüreğimi sevgimi hak etsin
Ancak kanatsız bir melek çıkmalı ki karşıma sevebileyim
Hiç de inancım yoktu ama başka çaremde yoktu..

Dedim ki bugüne kadar hep ben aşkı aradım olmadı
Bundan sonra aşk beni arasın deyip bıraktım kendimi
HAYATIN AKIŞINA
Sevmeye tövbeli değildim, lakin aramıyordum da aşk meşk

Geriye dönüp baktığımda tam onüç yıl geçmiş
Yazdığım eski şiirlerime baktığımda
Gözyaşıyla banyo yapmış şiirler ve ıslak bir yürek elimde kalan

Karar vermiştim kalemimden bir damla mürekkep hak etmeyenlere
Şiir yazmamaya tövbeliydim..
Sonra hiç hak etmemiş bu şiiri bu sevilen deyip hayıflanıyordum

Yıl ikibin onbeş
Yıllar su gibi akıp gidiyor
Hayat yolunda bana can yoldaşı olacak birini bulmalıyım
Aşkın geleceği falan yok yine iş yüreğe düştü

Düşündüm şöyle bir baktım çevreme
İki tane meleğe benzeyen , yürek ölçüme uyacak kişi vardı
İlk tercihimi eli kalem tutan şiirle ilgisi olan meleği
Yakından gözlemlemeliydim

Öyle ya, mağazadan elbise bile seçerken
Önce bir modeline, dikimine ve kumaşına bakarken
Sevmek için talip olduğun incelenmez mi..?

Sonunda tamam dedim bu aradığım meleğin taa kendisi..
Ve şiirlerde şırıl şırıl akmaya başlayıverdi
Günde en az iki-üç şiir yazıyordum..
Yazdıkça seviyor , sevdikçe yazıyordum
ve bir gün bu şiir çıkıverdi ortaya;
" HAYAT ARKADAŞI SENİ SEÇTİM BEN "..

Hayatımın en kötü hayal kırıklığını yaşayacağımı nereden bilirdim..?
Aklımın ucundan bile geçmiyordu öyle çok sevmiş ve inanmıştım ki..

Ben onu bir melek olarak görmüş ve sevmiştim..

Ve ondokuz Kasım’da büyük bir HÜSRAN yaşıyordum
Böylesine seven birini bir kalemde silip,
Müsvette kağıt gibi buruşturup atıvermişti çöpe..

Ve başımı gökyüzüne doğru kaldırıp ;
Allahım nedir bu başıma gelen ? inanamıyorum ya!
Nasıl yapabilir bunu ? hiç mi vicdanı zerre kadar sızlamadı..?
Ben bunu mu hak etmiştim ? bu muydu benim meleğim dediğim..?
Benden başka bu dünyada, vicdanlı kulun olduğuna inanmıyoru artık
Sevgiye , aşka hiçbir şeye inancım kalmadı şu saatten itibaren...derken
...
Gözyaşlarım ırmak gibi yanaklarımdan akıyordu...

Şu an iki hafta geçti aradan..
Yavaş yavaş toparlanmaya çalışıyorum

Bugün geçen olayı ve kendimi sorguladım
....????
O’na bir şiir yazmıştım ; "BİR MELEK SEVDİM " adında..
Melek sıfatını ben koymuştum ona kendimce
Acaba bu sıfatı hak ediyor mu? diye düşündüm..
Deli gibi sevdiğimi biliyordu
Her neyime kızdıysa veya terketme bahanesi ne ise kendince
Sebep ne olursa olsun, ağladığımı da gördüğü halde
Sanmıyorum halime üzüldüğünü..
Üzülecek kişi çöpe fırlatıp atar mı aniden..?

Demek ki, herkes kendi canı yandığı kadar merhametli
Herkes kendi zevkinde sarhoş..bu dünyada
Çıkan sonuç bu açık ve net..

Şimdi kendime soruyorum;
Melekler ağlatır mı..?
Ağlatmaz biliyorum..
Peki beni ağlattığına göre
Aşkın hangi maddesine göre yargılasam..?
Cevap bulamıyorum..

Aklıma tek şey geliyor
Yüklediğim MELEK SIFATINI üzülerek geri alıyorum
ÖDEŞTİK..!
Ve geçenleri hiç yaşanmamış sayıyorum..

Turan Ergün
02.12.2015