Yanmıştı eşeklerin canı ,
Hem yükten hem de semerden .
Yakındılar kendi kendilerine ,
Ah ! Çektiler derinden ...
Dediler ; Nedir şu çektiğimiz ,
Ölse de kurtulsak şu semerciden .
Çıkardı belki de anlayan ,
Bizim de halimizden .
Çok geçmedi ki aradan ,
Merkeplerin sözüne ,
Ölüverdi ansızın
Zavallı usta birdenbire ...
Tutmuştu sanki merkeplerin duası
Bilmiyorlardı başlarına gelecekleri ,
Vardı dahası ...
Yoktu rahmetli ustanın ,
Ne çırağı ne de bir kalfası .
Sıkar oldu merkepleri ,
Üstündeki yeni urbası ...
Çok geçmedi aradan ,
Dayanamadılar acıya ,
Boyladılar baytarı .
Arıyorlardı bir yandan da
O rahmetlik ustayı .



Yakınmaya başladılar ,
Dert yandılar baytara ...
Dediler ; bilemedik biz kıymetini
Ustanın sağlığında .
Usta oldu rahmetlik ,
Bizde kaldık başka ustaya .
Nasıl bilebilirdik ?
Sapasağlam ustayı ,
Bedduamızla devirdik !
Meğer değilmiş semer ,
Devlet kuşuymuş ustanın
Sırtımıza taktığı .
Dilimizle ettik kendimiz
Belamızı bulduk ,
Rahatımızı elimizle biz bozduk .
İnsansan hürsün cihanda ,
Takamaz boynuna , hiç kimse yular
Değilsen insan ; layıksın semere ...
Bulmuşken ustanı ,
Rahatını bozma kendi elinle ...




( 1996 )