YANGINDA İLK KURTARILACAK

Yangında ilk kurtarılacak bir ben bıraktın ardında,
Kızgın küllerin arasında.
Yokluğundan korkarken varlığına uzak kaldım,
Durmuş saatlerin yelkovanında.
Takvimlerden arda kalan yalnızlığım,
Aslında acıyla eş anlamda.
Ben sana ‘karanlığa çak bir kibrit’ demiştim.
Sen yangında ilk kurtarılacak bir ben bıraktın ardında.

Solgun hüzünleri yazdığın gecelerde,
Aldığım nefesteydin sen,
O yüzden aldığım hiçbir nefesi geri vermek istemedim.
Aşk devrik cümlelerde özneydi benimle,
Sen koca dünyaya inat; yüklemimdin.
O zamanlar temizdi duvarlar adını yazdığımda;
Sen hayallerimde henüz kirlenmemiştin.
Ardında cehennemi bırakırcasına,
Bir yangını henüz ateşlememiştin.

Ve ben kaç şarkıyı yarım bıraktım ömrümde,
Başım ellerimin arsında kaç gece,
Acıyı sessizce çektim sineme.
Senin için kalmalıyım dedim hayatta kaç kere.
Şimdi gözlerimi çaktım gittiğin yere,
Tükenmişliğin başladığı yerde,
Boş ver be dedim boş ver be kendime,
O aslında gitmişti dedim ilk geldiği günde.

Yangında ilk kurtarılacak bir ben bıraktın ardında,
Sensizliğe mahkum edildiğim gecelerde,
Senden habersiz kaldığım, sana yakın otel odalarında.
Bu kentte gizlediğimiz en mahrem sırlarımızda,
Kimsesizliğimize ait iki kişilik yalnızlığımızda.
Hayatı anlamaya çalıştığımız anlamsızlığımızda,
Aslında cehennemi kucakladık biz seninle,
Bir birimize ilk yalanları söylemeye başladığımızda.

Ağustos sıcağında şubat soğuğu oldun,
Kar olup yağdın şakaklarıma.
Oysa dün güneş olup doğmuştun sabahlarımda.
Kente ilkbaharın gelişi gibi geldiğin ömrümden,
Bir çöl sıcağını ve ıssızlığını bırakıp gittin,
Ne varsa içinde biz olan
Hepsini bir kibrit çakıp yakıp gittin.

Beni, kendini ve her şeyi yaktın.
Ardında yangında ilk kurtarılacak bir ben bıraktın.
Yangında ilk kurtaracak olsaydın zaten yakmazdın.


Kırıkkale- Temmuz 2009



ESER :Mehmed Aksu : Yangında İlk Kurtarılacak isimli 1 Şiir Kitabından