Bir yağmur yağar sokaklarda,
Ardından şimşek çakar...
Satıcı çocuklar kaldırımlarda,
Tabana kuvvet hızlıca kaçar...
Sonra ortalık boşalır kimseler kalmaz;
Gürültülü şehirden eser bulunmaz...
Kir kalmaz pis kalmaz...
İşte öyle,aynen öyle:
Hayat denen müsvette..!
Bir şehir gibidir insanda işte...
Bazı vakitler kalabalıktır çirkindir.
Gezeni,göreni tiksindirir!
Ardından;
Bir yağmur yağar,bir şimşek çakar!
Islanmış şehir tertemiz şekilde!!
Geleceğe ümitle bakar..
Ardından yağmurla birlikte toprak kokusu.
Tarif edilmez şehrin hitab eden dokusu...
İnsanda böyle tabir-i caizse...
Bir şehir gibi ziyadesiyle acizane
Yağmuru bekler biçare biçare...
Yaşadığını zanneder!
Bir kıvılcım düşer bir yerlere!
Kıvılcım büyür ateş olursa hele;
Ölü olduğunu farzeder!
Can gelir paslanmış,lekeli gönlüne.
Zamanla paklanır gönül pare pare.
BERKTAŞ da yaşardı öyle yada böyle..;
Cana zarar nefse yarar şekilde!!
Diri sanardı kendini;
Halbuki ölü bir köle!
Sonra yağmur yağdı sokaklarına
Şimşek çaktı dimağına!
Nefse zarar;cana yarar halde...
Ümitle baktı istikbaline!
Sonra elini kaldırdı semaya..
Dua etti Allahu Azimüşşan’a
Yağmurdan razı ol diye...
Bir daha bir daha...