Yıllardır unuttuğum sabahları yeniden hatırladım,
İçimdeki sessizlik şimdi delişmen bir çocuk gibi.
Gözlerime baktığında,
Saçlarına elimi değdirirken,
Şunu anladım ki:
Yüreğinin aziz güzelliği ile sır kapılarını yıkan
Volkandır sevdan.

Bir ruhun başka bir ruhun derinliklerine bakması,
Gerçekten kendini de tanımasıymış meğer:
Ağaçlar ve dalgalar gibi dayanıklı olduğumu,
Fırtınalarla dalga geçebileceğimi,
Yağmurlardan korkmayacağımı
Ve nasıl bir sevme arzusu ile dolup taştığımı
Ruhum ruhuna değdiğinde gördüm.

Geceyle güneşi
İlk defa bu kadar bir birine yakın,
Dağlarla denizi ilk defa bu kadar kol kola,
Sessizlikle çığılığı ilk defa bu kadar yandaş.
Yüreğimi ilk defa bu kadar sırdaş görüyorsam:
İnan ki
Patlayan bu volkandır sebebi...

Yıllar boyu süren yalnız gezginliğimce,
Sık sık eğriler bana dönse de,
Umudumun yiğitliğine her zaman güvendim.
Bir şey olacak
Bir şeyler olacak
Geceler hep böyle karanlık kalmayacak dedim.
Aydınlığım oldun.

Tatlı ve silinmez bir edayla,
Hayat kavradı beni sevecen elleriyle.
Kaygı duymadan sevmek,
Yarından emin olmak.
Az şey midir verdiğin?
"Mutluluğun pembe boyalı"
Ezgisinde yaşamak ne güzel.

Şiir Mehmet Fikret ÜNALAN
Yorum Nevin Elbasan ÜNALAN&Mehmet Fikret ÜNALAN
05 Aralık 2015 Saat 10.45


Batıkent-Ankara