Kuşlar, ah kuşlar
Kimi ak, kimi kara
Kimi yeşil, kimi sarı
Yükselince bir kuş konduğu yerden
Bazen yitip gidenler
Bazen de sevdaya düşenler gelir aklıma…

Misal; bir kuş
Rüzgârı okşarcasına çırpınca kanatlarını
Veya süzülürken semada yerçekimine inat
Olmayacak şeyler düşer gönül ufkuma
Ve en çok da sen...

Bazen münferit, bazen topluca
Bir posta katarı gibi
Sılaya giden kuşlar,
Kanattan zarflarında
Ne büyük sevdalar var.
Ne hayaller, ne umutlar yüklemişler
Küçücük gövdelerine…
Görüyorum
Ve gün oluyor,
Ben de selam söylüyorum sana
Sahi, o selamlarımı alıyor musun?
Sen de duyuyor musun kuşların sesini?
O kuşlar ki,
O kuşlar ki kanatlarında Allah yazar
Konmuşlardır bir minareye
Ezan sesiyle doğrulup uçarlar
Ve her zerreleri tesbih eder
İrademin üstündeki kanadı…

Üsküdar’da bir martı
Simitle doyururken karnını
Veyahut Çankaya’da
Kalabalıktan ürkerken bir güvercin
Aynı anda Erciyes’ten Toroslara
Uzanır bir keklik.
Ve ben hep aynı sesi duyarım
O yanık türküde olduğu gibi
Gözlerimle dalarım
Dipsiz okyanuslara

Biliyor musun?
Çoğu kez imrenirim onlara
Bizi ayıran tüm yollar bizim için
Şöyle bir düşün;
Yol ve ayak, kanat ve sema
Hangi gurbet ayırır seven kuşları?
Oysa biz, biz ki kanatsız esirler
Mecburuz!
Mecburuz hasret çekmeye…

Ve beni kanatsız yaratana yemin olsun ki
Kuş olmak isterdim, küçücük bir kuş
Bilmekten ve düşünmekten uzak
Sadece uçmak isterdim.
Yarıp gökkubbeyi ortadan ikiye, sana uçmak…
Sana uçmak isterdim…