Ah ne zaman bitecek ruhumun ıstırâbı?
Ne tel kaldı sazımda ne de sağlam mızrâbı.

Yaktı kavurdu kor kor inceden derin sızı;
İkbalimden kayıyor sanki ülker yıldızı...

Ruhumun derunundan dökülürken yanardağ?
Gözyaşından mürekkep için için kanar dağ...

Efkarlanan başımda ölüm gezer korkuyla;
Uzunca bir süredir kavgalıyım uykuyla...

Bir yayla görüyorum, ötelerde bembeyaz;
Keşke gidebilseydim dilimde bitmez niyaz...

Uzaktan gülümsüyor yaylanın sakinleri.
Belli ki bırakmışlar yüreklerden kinleri.

Semalarda gezinen birer yıldız olmuşlar.
Gecemi aydınlatan lamba gibi dolmuşlar.

Hangisine uzansam bana:" Durma gel!" diyor,
Sıyrıl dünya yükünden:" Nedir bu engel?" diyor.

Gönlüm yandı kavruldu hüznüm göğe savruldu;
Ölüm aşkla vuruldu özüm Sen’de duruldu.

Bizim dağlar dumanlı fırtınalı devamlı;
Hem hal olmayın benle her an yüreğim gamlı!

Tövbemdir tek sermayem yaşayamam günahla.
Aşka ulaşmak gayem arzum günde bin ahla!

Ey nefsimin Haliki! Kainatin maliki!
Muradım kul olmaktır; özden candan hakiki

Murat CANBOLAT