Karanlıkta dönen dünya; gündüzü olmayan zaman;
Göz uyurken uyanıktır tamam olan duyuların.
Yaz kış çiçeklidir toprak, ıslatmaz ahmakıslatan,
Işıksız, renksiz, şekilsiz, hayal dolu kuyuların;

Gözler ışıksız olsa da nur yağardı içinize,
Kendinizle baş başasın sesleri sessiz dinlerken.
Kalp gözüyle bakarsınız içinizde ki denize,
Görmeden de ağlarsınız, dalga nefessiz inlerken.

Herkes böyle sahiplenmiş hayalinde dolunayı,
Okşamayan el göremez saçındaki aydınlığı.
Herkes kendisine göre düzenliyorken dünyayı,
Acıyan gözler göremez içindeki aydınlığı.

Sevmek mümkün mü körlüğü? Beyhude bir münazara;
Saklı bahçelerinizde gezindiniz yapayalnız.
Sesinizle, hissinizle, çizdiğiniz her manzara,
İşlenirken içinize ne ay vardır, ne de yıldız.

Coşari der mümkün müdür sevebilmek karanlığı?
Aynı hayatın içinde akıp gider kör olanlar.
Sezgilerle yıkarsınız kalpteki mor karanlığı;
Aydın olmayı bilmezler yüreği nankör olanlar?

İbrahim COŞAR