Mükemmel bir gözlem ürünüydü mısralarınız... Bilir misiniz, mesela ben dağ, bayır yürürüm ve kışın yağmur çamur, kar demeden çok da dağların zirvelerine çıktım saatlerce yürüdükten sonra.. İnsanın ayakları donar, istediğiniz kadar kar yağmur geçirmez ayakkabı, bot giyin, yine de dolar.. Buz keser ayağınız... Sonra ne mi olur biliyor musunuz? Şu olur : Buz da kesse ayaklarımız, o halmizle yürümeye devam ettiğimizde, ayaklarımızın ısındığını, hatta asla mübalağa etmiyorum, '' bir fırın gibi sımsıcak olduğunu '' anlarız.. Ben tecrübe ettim, yaşadım bizzat.. Korkulacak bir durum değildir ayakların buz kesmesi. Asıl korkulacak olan, karda insana uyku bastırır, uyumak ister.. İşte kaçınılmaz ölüm budur.. Uyuduğunuz an, ölürsünüz... Donmalar neden oluyor sanıyorsunuz? İddia ediyorum, en soğuk iklimde bile bir insan geceden sabaha yürüdüğü vakit, donmaz... Hareket halindedir vücudu.. Ölümler geceden sabaha uyku halinde gerçekleşir...

Doktor değilim.. Ama kaç doktor vardır ki benim gibi dağlarda, hatta dağların zirvelerine çıkıp aşağıya inmiştir.. Her şey okumakla da olmaz.. Yaşayan bilir... Tecrübe edinen bilir..

Şu kısım;


Kar tanelerinin de bir birine değmeden
nihayetinde aleni bütünleşmesinde sevdalıların
yanan yüreklerine meydan okumasının
Aşk hali değildir de nedir.?


Sevdalıların yanan yürekleri.....


Tıpkı verdiğim ıslanmış, donmaya yüz tutmuş ayaklarım misali.. bunu andırıyor.. Ama hareket halinde olan bedendir, ayaklarımızdır.. Şiir de de kalbimiz olduğuna göre pek ala, ateşle yanması pek normaldir..


:) Sağlıcakla.

görkemli gönül selini kutlar esenlikler dilerim...