Ne kadar da yılışıksın deyip üzmeyeyim seni şimdi.
Doğrusu: ne kadar da azmetmişsin mutlu etmeye beni.
Ne kadar da iyi tanıyorsun, sürprizleri sevdiğimi..!

Ne zaman düşünsem sana küsmeyi
Ne zaman perdeleri indirip, kapılara vurmak istesem kilidi
Bulup bir yolunu giriyorsun içeri.
Hiç de eli boş gelmezsin.
Hep beni şaşırtıp, minnet ve şükranla gülümsetirsin.

Tamam tamam...inanıyorum sana:
Gülmek yakışıyor bana.

Ve yine... yeniden başlıyor hikaye.
Yeniden tutunuyorum dallarına.
Azmine karşılık, mutluluk diyorum ısrarla!
Sahibine şükrediyorum, her günki gibi
Ama daha coşkulu, daha büyük bir aşkla...
Sonsuz övgüler olsun O’na!

Anımsayınca sevinç veren hatıraların olmasına...
Sürprizlerine bir de yâr’i vesile kılmasına...
Hangi birini sayayım.. işte Sahibin bu kadar Cömert.

Ve işte bu yüzden sen hep çok güzelsin, ey hayat....