Güne kör, akla sağır yürür.
Değil aydınlık gözlere,
Hayallere de düşman görünür.
Karanlığın kanı kaynar damarlarında.
Kimse görmesin diye,
Işıksız, kör kuyulara sığınır.
Rehin gecenin ellerinde,
Haberi olmaz kimseden:
Gündüzden, geceden sızan iniltiler,
Ninni diye vurur sahillerine.
Karanlığın rüyalarıyla uyur,
Karanlık türküler içinde.
Hep azaltmak istedi karanlıkları üstünden,
Aydınlık, ışıklı gözleriyle sevdikleri.
Ama o, ışıklı gözleri oydu.
Üstünlüklerim olsun istedi başka canlara.
Yılanın zehri hayattır yılana.
Zulmün gül bahçesini kurdu.
Yüreğinde kara katranlar kaynadı.
Çarmıhını hiç gevşetmedi karanlığın;
Kin zehri bala dönmedi.
Hep istedi, hep istedi.
Rüyada görüp korktuğudur, son görüntüleri.


Sen; yola gelmez,
Ve gelmeyen.
Her zaman canlı kalabilmek için
Derin dehlizlerde
Uykusuna yattın karanlığın,
Ve bir daha uyanmadın.

Figen Yılmaz