Karanlığın üzerinde ki bulutlar
yıldızları yitirdiklerine ağlıyor
sessizliği dinleyen sokaklara
hayatı terketme yi düşünen bir adamın
sancısı saçılıyor yağmur olup
sevmeyi öğretmeye çalışan şarkılara inat
baykuş sesleri geliyor kulaklarıma
ne yapsam yapamıyorum.

Sevimli gözleriyle
insanları tanımaya çalışırken
yalnız kalan çocuk gibiyim
aydınlığın karartılan yüzünde
çalınan hayallerimi arıyorum her gece
her gece kapı sesiyle hızlanıyor soluklarım
birer birer umutlarım da çalınıyor sonra
ne yapsam yapamıyorum.

kuşların bile ihanet ettiği sokaklardan
yükselen çığlıkları dinledikçe
vazgeçemiyorum haykırmaktan
üşüten bir kış akşamı oluyor ömrüm
umutsuz sarf ettiğim her kelimem
titretiyor geleceğimi
sevdam solmasın
boşuna akmasın acım diye
kaktüslerin koynuna dolduruyorum gözyaşlarımı
ne yapsam yapamıyorum..

ne yapsam yapamıyorum
kalmadı heyecanım
bütün fotoğraflarda
genzimi yakıyor gözlerin
yeminlerde bulduğum mutluluğu
anımsadıkça yitiriyorum
ne yapsam yapamıyorum...