0
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1432
Okunma
Yağmur yaralarımın kuytularında birikiyor
yüzümde ki parmak izlerini temizleyemiyor gözpınarlarım
güneş doğuyor
aydınlanıyor dünya,
tezgahtar çocuğun yüzü aydınlanıyor,
yalnızlığım çıkıyor günyüzüne
hiç bir papatya beni açmıyor
ve seni yazmıyor koparılan takvim yaprakları.
’Biz’ artık çoğul ekiyiz, çoğalamayan birbirine!
Sen sevgili;
aynı güneş aydınlatırken
ve aynı çimleri ezip
aynı şarkıda ağlarken
başka yataklarda nasıl rüya görüyorsun?
Liman boyu uzanmış acılar yürüyor saçlarımda
Rakının beyazını da kirlettiler
kimsenin şerefine içilemiyor artık....
Ersin HOSGENC
5.0
100% (1)
