Güvenmek.
iliklerime kadar acı kaynağı.
Güvenmek.
olur olmaz insanlara.
Yoruldum hayat.
Yıpranmış duygularım tahammülsüz şimdi.
Havada uçuşan sözlere aldanışlarım.
Bir çocukmuş gibi.
Zedelenmiş masumiyetimin ızdırabı var üzerimde.
Akıttığım gözyaşlarımın pişmanlığı.
Uğruna harcadığım zamanın isyanı.
Küs tüm duvarlar yüzüme.
Üzerime üzerime geliyor kapı pencere.
Sırtımda günahlarımın acısı.
Yalvarışlarım nafile.
Kimin ahı tuttu bilemem.
Hangi yanmış gönlün yansıması şimdi bu yürek bu beden.
Mutluluğuma ortak olanlar,
Çalıp götürdüler sanki.
Aldılar elimden tek sahip olduğum gerçeği.
Yalnız şimdi tüm benliğim.
Can havliyle yakarışlar içinde.
Güvenmenin tuzaklarında çırpınmakta.
Aciz bir bebek gibi.
Ümidini yitirmekte adım adım.
Hiç elinden tutulmayacak,
Saçları okşanmayacak,
Sıkı sıkı sarılmayacak belkide.
Güvenmek.
Tüm bu istekleri yitirmek,
Değişen simalar görmek,
Artık sevememek demek.
Güvenmek.
Yalnızlığı tercih etmek..


20.Kasım.2015
Cuma
Adana