yine akşam işte
herkes bol neşede
anam bir ’’adige’’ yalnızlığı için de
ben bir köşede;
O ölüme koşullanmış
bense zulüme
bilmiyorum ne olacak böyle.

sakallarım uzadı git gide
mecnunluk yakışmış bana;
Kays tan bile zır deli
saçlarım sen gittin gideli kirli
elbiselerim gibi.

başladığım hiç bir kitabı bitiremiyorum
nasılsa sonu bizim hikayemiz. en baştan belli.
yine akşam işte
evler aynı
dertler ayrı biçimde
anam bir ’’adige’’ yalnızlığı için de
sen benim içim de...

gözlerinin hatırına akmıyorsa göz yaşlarım
demek ki hala unutamamışım.

adını zikir ederek yatmamıştım oysa,
dün gece dalamadığım uykularda gördüm
ne güzel gülüyordun
ve hala rüyalar da bile ’’sabret’’ diyordun.
senin selamet bildiğin,sabır
benim felaketim oldu.

anam bir ’’adige’’ mızıkası için de name
ben kendi içim de bi care...
yine akşam işte.

ersin çetin yılmaz