İnsanlığın ki çocuklar ilkbaharı
Ey zalim insanoğlu!
Alim mi olmalısın bunu anlamak için
Yaşam bitmeyen bir gezegen olurdu da!
Bil ki çocuksuz bir dünyada

İnsanlığın ki büyükler sonbaharı
Kasım kasım kasılan insanlık
Anlamaz mısın ki
Bir kasım ayazı kadar soğuk ve anlıksın
Kasımpatılar yaprak döker de birer birer
Çocuksuz bir dünyada lir çalar mı gönüller?

Hey benim balataları somunları gevşemiş
Adına insan denen varlığım
Sanı yüce şanı yüce arsız hayasızım
Hiç dinmeyen yürek sızım
Bir medeniyet ki ar damarı çatlamış
Kanalizasyon boruları patlamış
Fareler basmışta yerküreyi
Kediler sağa sola kaçışır ordan belli

Ey yaşı yetmiş işi bitmiş prostatlı
Senin silahlarınla ah! Eder gönüller be hey Kandıralı
’They are the children’
Onlarsız dünya çıldırır, be hey öküz!
İnsanlığı teslim etmek kolay mı sandın öksüz

Aç kulağını da iyi dinle şimdi
Yeryüzüne çocuklar gerek çocuklar
Onlarsız dünya çiyan engerek membaı
Budur ancak insanlığa yüce erek
Bunu dahi anlamazsan yaşamak nene gerek.


L.T.