Derdim dağlardan büyük; haydi konuş diyorsun
Konuşacak halmı var, dil sustu kalem kustu
İki cümle kurmadan; hemen söz ediyorsun
Konuşacak halmi var; dil sustu, kalem kustu

Volkan gibi attıkca mağma oldu her demim
Ne geldi yardım etti ne dur dedi gidenim
Taş kesildi yerinde cıvıl cıvıl bedenim
Konuşacak halmi var; dil sustu kalem kustu

Teni mağdur ettiler kara kara çıbanlar
Koyun kuzu melerken duymaz oldu çobanlar
Derdi kendi çekmeyen el halinden ne anlar
Konuşacak halmı var; dil sustu kalem kustu

’El ağzı torba degil ; çek ipini büzesin’
Yav yapma desen olmaz,ya ardından kızasın
İlmek kör düğüm olmuş gücün yetip çözesin
Konuşacak halmi var; dil sustu kalem kustu

Leylicanım acıya bal deyip bandırdılar
Cehennemi görmeden yaşarken yandırdılar
Dayanılmaz acılar can dan usandırdılar
Konuşacak halmi var; dil sustu kalem kustu.

15,11,2015 Ankara
Leylican & Leyla Yıldırım