İSTANBUL

gemilerin
yırtarak geçiyor Marmara sularını
solunda kız kulesi
sağında Ayasofya
selamlıyor meçhule gidenleri
ve ben seni düşlerken kayboluyorum
İstanbul

bir koşuşturma başlıyor
İçimin sensiz bilinmezliklerinde
derken kalabalık sokaklarında
asla bilinmeyen günahlarıyla
nereden gelip
nereye gideceğini şaşırmış insanlar
ve ben çok korkuyorum
İstanbul

on yedisinde
gerdanı açılmış bir kız gibi
açmış yakasını
görünür yedi tepeden göğüsleri
iki yakası bir araya gelmeyen sahilinde
ayrılıkların acımasızlığını düşlüyorum
ve ben kahroluyorum
İstanbul

bir kere daha yeminler edip
secdeye eğiliyor erguvanlar
el açıp duaya sığınırken Kadıköy
Sultan Ahmet’te kubbeler çınlıyor
öyle ki gözlerim doluyor
ve bir hıçkırık boğazıma düğümleniyor
bir nefes gibi yudumluyor
ve yutkunamıyorum
İstanbul

git diyorum
çekil başımdan
olma düşlerimin katili
olmuyor
olmuyor
olmuyor
yine de seni özlüyorum

biliyorum
bir araya gelememiz mümkün değil
iki yakanın bir araya gelmediği gibi
ilikler açıyor
düğmeler dikiyorum
ve ben seni çok özlüyorum
İstanbul

Efkan ÖTGÜN