Aklımın akılsız odalarında kaldı güzelliğin
Seni severken hiç düşünmedim mi sevgilim ?
Sabah kahvesi değil sadece gece hüzünü istedim..
Farketmediğin,farketmeni istediğim şeylerin ismi ne sevdiğim ?

En tuhaf şiirim sana,özellikle görmeni istediğim..
Ne zaman aklına gelecek acaba şiirlerim ?
Ben söyleyince dank eder aklının hüzünlü süzmeleri..
Nağmelerim,dans ederek zehirlerim hayalleri...

Ne olacak bu senin hergün karabiber,tuz ekmelerin..
Çamura batsın ciddiye aldığın bu dünya işleri..
Gözbebeklerimin karasularında titremelerim...
’’Evet’’on kere,yüz kere,boş kere,boş kare sevdiğim

Bu aralar sokak aralarından gözüken deniz gibisin,
Herşeyden daha asillerin susuşması,en gereğim
Sana akıl verenleri,ver bana onlara kışları vereyim..
Hatırlat,sana önüne bakarak yürümenin asilliğini öğreteyim..

Öğretmekle hissedememenin acısı saracak mı yüreğini ?
Bilmediği bir renge boya veremez insan kalbi..
Yaramazlıkların çocukluk yaşları,yaşlılıklarını sevdiğim
Evlilik huzur evi,huzurevi gibi umutlara bekletir seni...