Gönül verdim bir edâlı güzele
Adını kalbime yazdı da geçti
Dalımda döndürdü kuru gazele
Hazan yeli gibi tozdu da geçti

Sabrımı zorladı benim bilerek
Her şeyime bir bahane bularak
Bir hışımla kalkıp, hemen gelerek
Suratıma bakıp kızdı da geçti

Bu nasıl tutkuydu aman yarabi
Ne der ise ona, olmuştum tabi
Vicdanı olmayan, bir hoyrat gibi
Gönül bağlarımı bozdu da geçti

Bilmiyorum ne söylesem o yare
Sanki bu dünyada kaldım biçare
Ben onu sanmıştım derdime çare
Çare değil beni üzdü de geçti

İçim sızlıyordu onu gördükçe
Benden kaçıyordu sanki vardıkça
Her gün çıkıp yollarında durdukça
Göz altından bakıp süzdü de geçti

Bu duruma ister üzül ister yan
Her insana lazım akıl ve vicdan
Canım içimdeyken hiç acımadan
Sırtımdan derimi yüzdü de geçti

Önceleri övdü şimdi de yerdi
Kimin olsa pek zoruna giderdi
Kendine bagladı çok güven verdi
Sonra arasat da yozdu da geçti

Boş laflara benim karnım tok artık
Bir değil beş değil sebep çok artık
Ben bittim tükendim gücüm yok artık
Dedikçe daha da ezdi de geçti

Yönümü kaybedip yolda şaşmıştım
Sabrım ile bu zorlugu aşmıştım
Seneler dir hep peşinde koşmuştum
En sonunda dudak büzdü de geçti

Benim de kendimce var idi yasam
Kul Hızır’ım buydu hep derdim tasam
Kime ne söylesem, kime ne desem
Gönlüme bir mezar kazdı da geçti
Gönlüme bir mezar kazdı da geçti

Nuh Ali Berk
(Kul Hızır)