Soldu gönül bahçemde açan gonca gülüm
Ya sevmeyi ya da sulamayı beceremedim
Nerede, nasıl bir hata yaptım asla bilemedim.
Şimdi gönlüm yasta, İrem’deki Gülüm yasta.

Nasıl da kıskanırdı sevdiğimi sandıklarını
İnanmazdı anlatsam da söylediklerime
Şaşırır kalırdım bu haline kendi kendime
Şimdi sevgilerim yasta, sözlerim yasta.

Saçlarına ne diye dokunmuş, okşamışım
Neden bakmışım derinden derine gözlerine
Ne diye sarılmışım sıkı sıkı boynuna beline
Şimdi gözlerim yasta; ellerim, kollarım yasta.

Bu sona erişin tek suçlusu ben değilim asla
Hala anlayamadığım bir şeyler oldu aniden
Nasıl soldururum onu, üstüne titrer dururken
Şimdi sırlar yasta; bülbüller, güller yasta.

Özlemle anıyor ve arıyorum o güzelim günleri
yine de katilim, suçluyum, rezil- rüsvayım ben
Başka kimler suçlu var mı acep bunu bir bilen
Şimdi özlemler yasta; suçlar, pişmanlıklar yasta.

Kemal Çakır