Her gün batımı
Güneş hüznünü yansıtır
Kor kızıl rengine bürünerek üzerime
Ay keyiflenir yıldızlar eşlik eder tüm ışıltılarıyla
Deniz daha hırslı dokunur kumsala köpükleriyle
Ve umutlar azalır özlemler çoğalır
Saatler ilerlerken geceye doğru
Duygular esir olur hüzzam şarkılara

Her gün batımı
Yalnızlığımın bam teline dokunur
Çekilir el ayak
Gölgemle baş başa kalırız
Karanlığa tebessüm etmek isterken dudaklarım
Kaybolurum gölgemi izleyerek yalnızlıkta

Her gün batımı
Gözlerimden kirpiklerime ince ince sızar anılar
Sensizlik kirpiklerden dökülen bir damlada buluşur
Artık sancı çekme vaktidir
Güneş’in yerini yavaş yavaş bıraktığı kor kızıllık
Bir korku ürpertir bedenimde
Yüreğim burkulur sonbahar düşer avuçlarıma

Her gün batımı
Yakamozların suları okşadığı anda
Tenime değen hafif rüzgar
Adı konmamış bir aşkın hançerini saplar yüreğime
Elveda sız gidişlerin verdiği acıyı hissettirir

Her gün batımı
Yalnızlığımla el ele gireriz odama
Kapatırım kapımı pencerelerimi dünyaya
Kimseyi istemem sen den başka yanı başımda
Paylaşamam sensizliği bile bir başkasıyla
Adını yazdım defalarca gözlerimle tavana
Nefesini hapsettim odamın dört duvarına
Ağlasam haykırsam duyamazsın sesimi bilirim
Ben ağlarım hasretin tutuşturur güneşi
Sen bilmesen de ben bilirim
Kor kızıl hasretin ve özlemin rengi...
Hacer Erkek