Dünyaya, kızmışım
Güneşe,
Aya kızmışım.
Kapkaranlık, bir insan olmuşum.
Sinirimden çatlamış
Akılıma gelene, saymışım.

Deli dediler, bana
Kızdım, düştüm, sırtımda bir çanta ile yola.
Sonunda vara, vara vardım, delilerin toplandığı bir hana
Ve!
Derdimi anlattım, hancıya.
Hancı,
Düşündü, düşündü
Verecek bir cevap bulamadı bana.

Konuşurken!
Biri çıktı, içeriden
Üstü başı perişan, ayağı çıplak.
Başında dersen bir sarık, kapkara uzun kırçıl sakallı
Dedi’ ki oğlum
Ben senin derdini anladım, daha benim yüzüme bakmadan.
Ve!
Sen aklını kaybetmişsin dedi, bunun arkasından.

Hancıya baktım dedim, kimdi bu.
Bu dedi.
Bir akıl, yorgunu bana
Senin gibi bir deli, senin gibi herşeyden umudunu kesmiş
Kendini kaybetmiş, bir Allah’n kulu.

Ne, diyebilirdim’ ki!
Öyleydim.
Kin ve nefretle doldurmuştum içimi
Dünyaya, küsmüştüm.
Aya küsmüştüm, güneşe küsmüştüm ve sonra yıldızlara küsmüştüm
Karanlıklara hapsetmiştim, kendimi.
O idi’ de, her şeyin, sebebi.


09 Kasım 2015-11-10
Ahmet Yüksel Şanlı er






.