yalnızlığa hece düşmeyi senden öğrendim
sen öğrettin şiir yazmayı
ilhamı sana ve yalnızlığa ait
mısralar mırıldanmayı senden öğrendim

dudağından kalbime ok gibi saplanan
şarkılar dinlemeyi, senden öğrendim
üşümeyi senden öğrendim
yanmayı öğrendiğim gibi
üşüdüm yandım şarkılar söyledim
inledim

geceleri hüznü damıttığım imbikler
hep seni sordu bana
cevap veremedim
diyemedim o kalpsizdir
yüzündeki sıcaklığın aksine
bakışı soğuktur ve zehirdir
aşkın sıcaklığı dahi kristalleşip savrulur ayazında
söyleyemedim bir aysberge tutulduğumu
inledim

umutlarımı çetele tuttum kaldırım taşlarına
kayıt düştüm gece yarıları her turuma
yağmurlar silemedi gözyaşlarımın yanağımda açtığı oluğu
hummalı titremelerimi görenler
hasta sandılar ilaç verdiler kutu kutu
azdı sancım çığ gibi dinmedi
sular kandırmadı beni
vücudumun suyunu yatağım içti
bense yine yanık yine susuz
şarkılar söyledim şiirler yazdım
inledim

geceleyin fırtınada savrulan köprüde ben de vardım
hissetmedim sallandığımı
depremler oldu art arda yeryüzünde duymadım

kayıtsızdım ruhsuzdum başkalarına
ruhumu çaldığından beri
delisin dediler hayır değilim diyemedim
inledim

bir gün çıkıp karşına konuşmak istedim
anladı beni yalçın kayalar
havalar sular şu bulanık akan nehir
kaldırım taşları ıslandı gözyaşımla
düğümlendi sözler gırtlağımda
yumruk yumruk ezdi kalbimi
seviyorum diyemedim
boğuluyorum diyemedim
inledim