nisan yağmurunun mayıs güneşiyle anlaşamadığı bir günde aldılar beni
duvarların ardında adını bile bilmediğim umutlarımı aradım
sessizdim
ağlamaklıydım
tadına varılamayan gençliğin
ve yarım kalan sevdaların tarifsiz özlemiyle hüzünlendim
yağmurun tadını alamadığım
güneşin batışını göremediğim kadar sınırlıydı herşey

sayım sözcüğünden sonra sessizce çöken karanlıkla yumuldu gözlerim
kapılar kilitlenmiş
mazgallar çekilmişti
koğuşun camsız penceresinden sadece avlunun loş ışığını görebiliyorduk

yarınsız hayallerim bölük börçük rüyalarıma taşınmıştı
rüyalarımda ben
ve beni sevdiklerini sandığım kimseler vardı
her birinin elinde keskin kılıçlar
üstüme üstüme geliyorlardı
her yanım kan
her yanım ateş kütlesi
vurulan benmiydim vaayyy bana

güneşin doğduğunu göremedim ama sabah olmuştu
ıslak bir görüş günüydü bugün
yedi aylık bebeğim ve eşim vardı tellerin ardında
<nasılsın>a ne cevap vermeliydim bilmiyordum
nasıl olabilirdim ki

sakalsız yüzümde beni arıyordu oğlum
bu benim babam mı der gibiydi gözleri
eşimse dokunsan ağlayacak gibiydi
benim gibiydi yani

özledim sizi diyemedim onlara
beni düşünmeyin diyemedim
içimdeki yangını anlatamadım
sizi seviyorum diyemedim
konuşan sadece gözlerimizdi
yağmur yağmıyordu ama yanaklar ıslanmıştı
ağlama
ağlama diyemedim

ve görüş bitti
ve gardiyanlar
ve ayrılık saati
gitmeyin diyemedim
giden yalnızca onlar değildi
umutlarım
sevgim
yarınlarım gidiyordu
canım
ciğerim
yüreğim gidiyordu
beni de götürün diyemedim

güle güle oğlum
güle güle kadınım
güle güle görüşüme gelemeyen öbür yarım
kızım
güle güle sevdiklerim
uğrunda ölümlere başkoyduklarım
sevenlerim
güle güle
güle güle

yılmaz YANARDAĞ