Dur gencim! Bilmediğin bu Çanakkale,
Dedelerinin destan yazdığı yerdir.
Boğuşarak demir yumruklu devlerle,
Sıra sıra zaferler dizdiği yerdir.







Önden çelik donanmalar yollanırken,
Haçlılar sürü halinde çullanırken,
Hepsi de süper silahlar kullanırken,
Yumruk vurup, dipçikle ezdiği yerdir.

Düşmanların hayallere kapıldığı,
Akıl almaz hilelere sapıldığı,
Çok alçakça hesapların yapıldığı,
Mehmed’in denklemleri bozduğu yerdir.

Türk’ün bu sefer işi bitmiştir, derken,
Deden Allah yolunda cihad ederken,
Gözünü kırpmadan ölüme giderken,
Kanlarını toprağa süzdüğü yerdir.

İşgalci abideleri yükselirken
Göklere; sanırsın ki işgalci deden.
Tabyalar harabe, mezarlar yok, esen
Yelden, kemiklerinin tozduğu yerdir.

Ey gencim! Sen dedenin ismini bile
Bilmezken, elinde resimleri ile,
Dünyanın ta öbür ucundan kafile
Kafile, gelenlerin gezdiği yerdir.

28.02.2004