İktidarı, muhalifi, hem cahili, hem bilgini,
Tatlı tatlı cümlelerle kendine çeker ilgini.
Özgürlük yasada kalmış, yasalarsa paramparça!
Hayat denen ince yolda başkası çizer çizgini.

Herkes kendi çöplüğünde kral sanırken kendini;
Uyuyorlar uyanıklar, dandini yavrum dandini!

İktidarlar keskin kılıç; ister sümkür, istersen iç.
Pasta eşit dağılmıyor, ne baş örtülür ne de kıç.
Anadolu’m bereketli, Anadolu’m derin derya,
Kendi sepetine koyar bütün incileri dalgıç.

Herkes kendi çöplüğünde kral sanırken kendini;
Uyuyorlar uyanıklar, dandini yavrum dandini!

Bölük pörçük muhalefet, belli belirsiz izleri,
Kürsülerde zaman zaman doğru olsa da sözleri,
Yıllar yılı kral çıplak der durur da meydanlarda,
Kendi çıplaklığını hiç görmez nedense gözleri.

Herkes kendi çöplüğünde kral sanırken kendini;
Uyuyorlar uyanıklar, dandini yavrum dandini!

İnsanlığı çepeçevre çeviriyor zalim hayat;
Mikrop bedene yayılmış, fayda vermez ameliyat;
Bu menfaat rüzgârında ne kar yağar, ne de yağmur;
Görünür ki maddiyata yenik düştü maneviyat!

Herkes kendi çöplüğünde kral sanırken kendini;
Uyuyorlar uyanıklar, dandini yavrum dandini!

Kalem cesursa haykırır, “ Kral çıplak! Kral çıplak!”
Onun da ense köküne habersiz vurulur şaplak.
Vatandaş geçim derdinde, hürriyet nedir unutmuş,
Coşari der kalem sussa büyüyecek küçük çatlak.

Herkes kendi çöplüğünde kral sanırken kendini;
Uyuyorlar uyanıklar, dandini yavrum dandini!

İbrahim COŞAR