yaşamak; o kadar ağır geliyor ki şimdilerde
anlamlandıramıyoruz hiçbir şeyi.
sanki bir evrenden başka bir evrene geçiyormuşuz gibi
sanki yok olmak gibi...
acılar, hüzünler, dalıp dalıp gitmeler...
ve ardından bir sigara yakıyoruz
eylülün derin ve solgun karanlığında
hüzünlerin en ağır bastığı
yaşanılanların düğümlenip içe atıldığı
yine en iyi yaptığımız şeyi yapıyoruz;
düşünüyoruz sessizce
ağlamak istiyoruz, ama yapamıyoruz
içimize bir bıçak gibi saplanıyor yalnızlığımız
pencerelere bakıyoruz
hani başka bir evrene götürüyor ya bizi pencereler
sıyrılıp gidiyoruz ya yaşanmışlıklardan
belki de bundan.
kalabalığın içinde yalnızız biz
bir sokak çocuğu gibiyiz yani
yaşımızla uyuşmuyor yaşadıklarımız
kimse gülmüyor şimdi bizlere
hiç kimse
herkeste bir tükenmişlik
solgun ve bitmiş yüzler caddelerde
insan insana dargın
ve herkeste akıl almaz bir çaba
hayatta kalma.
yaşamıyor aslında insan
yaşamıyor!
yaşamıyoruz biz
hani diyorum ya hep hayatta kalmaya çalışıyor insan.