Sahipsizlik hissi gelir omuzlarına çöreklenir artık.
Uğruna geceleri kanatıp,ihanet dolu sevdanı aklamaya çalışan bir çift avuç yoktur.
Yorgunsundur ve de fazlaca asi.
Bezginsindir,kalbinin rotasını zorlamaktan.
Ve yılmışsındır,aynadaki solgun suretline dert yanmaktan.
Ay olmuştur,yıl olmuştur görüşmeyeli.
Kaç geceyi daha korkularla geçireceğini bilmemekse en beteri.
_Çık gel artık başlatma inadına.
Kışı geçiren yüzüme gül,
Yanımda olmadığın günlerin acısını çıkarsın varlığında.
Ya da gelmiyorum de.!
Sahiplenmekten vazgeçeyim seni,
Kış saltanat kursun avuçlarımda.
Kabulleneyim üşümeyi.
Koynumda yeterince beslediğim umutlara yol vereyim.
Zaten alışkanlıkların da ötesindeyim.
"Gelmiyorum" de,biraz daha üzüleyim.
Paramparça da neymiş,kendimi HİÇ gibi hissedeyim.
diye haykırır iç sesin.
Bir ona öksüzsündür,bir ona yetim.
Kalbin iki yalnızlık arasında sıkışır ama;
Yaraların,umutların,
Acıların ve herşeye rağmen sevgin hep iyidir.
Çünkü o vücudundan atamadığın tek yaradır.
Ve kokusunu içine çektiğin her memleket sana uzaktır.
Parmaklarınsa toprağına el süremeyecek kadar yabancı.
Hangi söz bağışlar artık bu yüreği...?
Ve seni durduk yere hatırlatacak adın hangi kitapta geçer ki....?
Al işte sana içini acıtacak bir sürü neden....!
Üstelik fonda da müzik son ses,onsuzluğu söylerken.
Yerini birisi almışmıdır,kim almıştır bilemezsin.
En önemlisiyse,bilmekte istemezsin..