Bugünler de Karanlık Çöker Oldu Üzerime
Bu Şehrin Işıklarından Kaçıyorum.
Önümde secde etmeyi bekleyen kelimeler
Penceresiz dört duvar
Biraz hüzün , Biraz sen Ve soğumaya dem tutmuş çaylar
Kirpiklerim yine ıslak
Üç beş damla ayrılık yanaklarıma düşen
Gözlerin, gözlerimde yok ya hani…
Günahlarım gökyüzünden avuçlarıma yağıyor
Delirmiş bir şair gibi titriyor bedenim
Kaç tövbe seni tekrar bana getirir
Yada kaç geceyi uykusuz bırakmalıyım
Gözlerine değmek için
Daha kaç takvim yaprağı yalnızlığıma hüzün serpecek ?
Sen, ben kısaca ‘’BİZ’’ olmak için
Bazı bazı sessizlik çöker gecelerime
Dans ederim sana benzettiğim yıldızlarla
Zihnime kelepçeler vurulur
Yokluğundan mı bilmem ama çok üşürüm
Şiirler yorgan olur da yinede ısıtmaz buz tutmuş avuçlarımı
Tozlu fotoğraflar , Ve sabahın dört buçuğu
Güneş Eskisi gibi aydınlatamıyor yamaçlarımı
Yorgunum , çok yorgunum
En iyisi bırak bazı şeyler sadece hayel kalsın
Öyle yaa,
Ne Şair yazmaktan iflah olcaktı
Ne de ilham olmaktan adına şiirler yazılan sen
Tüm cevaplar göz yaşında saklıydı
Her şiir ağlar aslında..
Marifet, gözyaşının sığındığı mısrayı bulmaktaydı...