Sitemler ettin seven yüreğe
Seninle gülen seninle ağlayan
Bu yürek kimin öylece kanan
Ne zaman bitecek bu suskunluk
Zifiri kıyılarımın bir yanı zehir
Gözlerim yalnızlığın hüzün fırtınasında
Büyülü kızıllığıyla şafak sökerken
Kırık bir plağın hüzünlü nağmelerinde
Hüzün sürgün etmiş sevgiyi de mutluluğu da bana
Kalbimde ki kırılmış kristal parçacıklarını topla
Gri gözyaşlarım akarken
Sen gül eğlen oyna
Yağmurlarda bir gün diner ölür sonunda
Tükenen gecenin sönen yıldızlarında
Hüznüm akar yanan mumlarda
Hazırım ben kaderimi yaşamaya
Ruhum tenimden süzülürken
Karışır hüznüm kanıma
Masamda duran solgun güllere
Bak yine şiirler düştü Solgun harflerin arasına
Harabeye dönen gönlümde özlemin yanıyor bağrımda
Bir uğultu ormanı gibi gömüldüm sessizliğe
Şimdi hüzün ayazda kavrulmuş gibi düştü yüreğime
Sarhoşluk çöktü gönlüme
Bu kadar kiracıyken acıya
Gözümdeki yaşlar haykırıyor ya
Var mı vaktin bir kez sarılmaya
Yine kısıldı ufuklarda akşamın güneşi
Şimdi semazenler dönüyor yalnızlığımda
Yeryüzü gökyüzü avutamıyor yalnızlığımı
Sensizken buralarda
Yokluğun alnımdan öpüyor tüm yaşanmışlıklarda
Karanlıklar kepenk kapadı yalnızlığıma
Yaşıyorum seni yazılamayacak sözcüklerin içinde
Bütün yapraklar soluk
Kim dinler ki kalbimin kırık sesini
Güz gülleri açarken gamzelerimde
Hüzünlü bir şarkı çaldı yalnızlığıma
Hüzün vardı atışında
Yarım bardak tutarında nefes alan yüreğimde
Dudaklarım rakı kadehinde
Oltana takıldı yalnızlığım balık yerine
Sigaram bile intihar ediyor titreyen ellerimde
Sormayın saati yalnızlığıma çeyrek geçerken
İnce bir acıdan ince bir hüzüne rehinli yüreğimde
Gamzelerime doldurduğum çaresiz hüzünlerimi
Geceyle gündüz arasına sıkıştırdım çığlığımı
Kalemim düştü titrek ellerimde
Son çığlığım dı son nefesimde bitti
SERAP EVREN